No compromise

"Als ik anderen onder dezelfde druk zou zetten die ik mijzelf opleg, zou ik op staande voet ontslagen worden", zegt kunstenaar Eske Kath, die met zijn vurige blik bewijst dat hij een bovengemiddelde werkhouding bezit. Deze uitdrukking geeft een mooi beeld van de feilloze discipline en onvoorwaardelijke toewijding die onder meer zijn benadering van de schilderkunst kenmerken.

"Want hoe weinig ik ook geloof in een goddelijke artistieke roeping, geloof ik echt in het cliché van een gekweld creatief genie. De vreugde is groter dan de pijn; het verlangen is doorgaans veel groter dan het bijkomstige lijden, zou je kunnen zeggen. Dat gezegd zijnde, heb ik waarschijnlijk toch een soort artistieke roeping. Ik heb in elk geval geen keuze: ik weet tot op het bot dat ik noch het half zelfverslindende, half bevrijdende gevoel tijdens het proces, noch de compromisloze worsteling met de werken voor de voltooiing kan missen."

Ik heb op ladders gestaan en in schommelliften, vele meters boven de grond. Ik heb meer schokken door hoogspanning gehad dan ik kan tellen. Ik heb mijn vingers verbrand aan een vloeibaar goud- en zilvermengsel en mijn handen tot bloedens toe bewerkt aan versplinterde draden. En ik weet letterlijk hoe ik een brand moet blussen. Maar nieuwsgierigheid komt zelden zonder kosten; dat hoort bij het werk, de toewijding, de vurige belangstelling – en dat is een kleinigheid vergeleken met wat ik ervoor terugkrijg. Het is namelijk nieuwsgierigheid die mijn werk drijft – en het is een onvoorwaardelijk enthousiasme dat het werk voortstuwt, ongeacht waar het proces het brengt.

Mijn naam is Astrid Krogh en ik weef in licht. En ja, het is mogelijk dat enkele voorgangers van mij zich in hun graf zouden omdraaien als ze mij het weefgetouw zouden zien oprollen met optische vezels, lichtgeleiders en op maat gesneden kabels – compromisloos uitgegooid in een project waarbij de klassieke patronen van het verleden worden doorbroken, maar de basisregels van het vak worden beheerst. Het is ook mijn bescheiden hoop dat enkele tijdgenoten van mij de afgewerkte maar steeds veranderende werken zullen erkennen.

“Respect voor basisproducten is regel nummer één”, begint Kenneth Toft-Hansen, winnaar van de Bocuse d’Or. "Omdat wortelen in het hoogseizoen voortreffelijk zijn. Omdat een in boter gebakken tarbot het beste smaakt als hij slechts enkele minuten is gevangen voordat ik hem met liefde bereid. Omdat de ui een wandelend bolletje smaak is, met veel meer facetten, lagen en smaakopties dan ik me voor het pellen ooit had kunnen voorstellen.  Daarom vormen exquise ingrediënten – en respect voor degenen die ze leveren – de basis van mijn voedingsfilosofie. En de vrijheid om ze te ontdekken, is een voorwaarde voor een perfecte maaltijd."

Toen ik wereldskampioen werd, werd ik ambitieuzer

"Ik weet niet hoe blij ik was toen ik goud won. Maar op het gevaar af dat ik wat hoogmoedig klink, win ik liever de harten van mijn gasten – en volg ik liever mijn eigen hart. Waarom? Ja, onder andere omdat de wens om eenvoudiger maar veel gevarieerder voedsel te koken voor meer mensen langer duurt dan het geluk dat je voelt als je een titel wint waar maar enkelen content mee zijn. Maar bovenal omdat ik chef-kok in mijn eigen keuken wilde zijn en betoverende maaltijden wilde creëren op mijn eigen voorwaarden: volledig gericht op smaak in nauwe samenwerking met de meest getalenteerde en toegewijde leveranciers die ik kan vinden. Omdat de compromisloze kwaliteit eist om zijn gasten een complete ervaring te bezorgen die ze nooit zullen vergeten."